Στο βιβλίο του Θεόδωρου Καρασούτα << Λαϊκός Πολιτισμός Κλειτορολευκασίας>>, Παρασκήνιο, Αθήνα (2001), και στη σελίδα 338 διαβάζουμε: Οι Φιλαίοι αποκαλούσαν τους Τσορωταίους Λαλέους, δηλαδή καλούς τραγουδιστάδες (από το ρήμα Λαλώ, δηλαδή το λαλούσαν οι Λαλέοι Τσορωταίοι) πηγή, Τρίσω Μαρίνη, Δημ. Κόλλια.
Δίκιο έχει η Τρίσω Μαρίνη, που έδωσε αυτή την πληροφορία, γιατί και εγώ θυμάμαι τη δεκαετία του 1940-1950 που το χωριό είχε πολλούς κατοίκους, (απογραφή 1940 άτομα 441 και 1950 άτομα 449), ελάχιστοι ήταν εκείνοι που δεν μπορούσαν να τραγουδούν και δεν ήξεραν να χορεύουν. Σαν τραγουδιστάδες και χορευταράδες που ήταν, είχαν τις δικές τους κομπανίες, φτιαγμένες από συντοπίτες τους για να ξεφαντώνουν στους, γάμους, στα βαφτίσια, στις γιορτές και πανηγύρια τους.
Είχαν δύο κομπανίες, μία με παραδοσιακά όργανα (πίπιζες και νταούλι) και ήταν των Γιαννακοπουλαίων (Μουχρούτας, ΜαστροΓιώργης, και Μελίγκρας) , οι δύο πρώτοι αδέρφια και ο τρίτος πρώτος ξάδερφός τους, και η δεύτερη, με κλαρίνο, λαγούτο και κιθάρα των Μπουρουταίων (Γιάννης Μπερτσουκλής και τα παιδιά του, Γιώργης λαγούτο και ο Φώτης κιθάρα). Τελειώνοντας ο Φώτης το οκτατάξιο Γυμνάσιο Κλειτορίας, έφυγε για ανεύρεση καλύτερης ζωής, η κομπανία συμπληρώθηκε με τον ΚαβουρινοΚώστα με βιολί.
Η πρώτη κομπανία διασκέδασε τους Τσορωταίους μέχρι το 1949 που ένα θλιβερό γεγονός την ανάγκασε να σταματήσει δια παντός (σκοτώθηκε στο Γράμμο ο μοναχογιός και μοναχοπαίδι του ΜαστροΓιώργη, ο Θανάσης που υπηρετούσε ως Έφεδρος Ανθυπολοχαγός). Έτσι διαλύθηκε αυτή η κομπανία. Οι Τσορωταίοι συνέχισαν βέβαια να διασκεδάζουν με την δεύτερη κομπανία, που σημειωτέο, εξοπλίσθηκε με μικρόφωνα, ηχεία, και ενισχυτή, για αρκετό χρονικό διάστημα μέχρι που και αυτή αυτoδιαλύθηκε. Η διάλυσή της δεν ωφείλετο μόνο στο γεγονός ότι άλλαξε ο τρόπος διασκέδασης, αλλά και στην μετανάστευση του περισσότερου παραγωγικού δυναμικού του χωριού στην αλλοδαπή και ημεδαπή για μια καλύτερη ζωή.
No comments:
Post a Comment