Θύματα πολέμου περιόδου 1940-1949, από τον άμαχο πληθυσμό.

Θύματα πολέμου από τον άμαχο πληθυσμό κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και τον εμφύλιο 1940- 1949) δεν νομίζω πως υπάρχει χωριό που να μη θρήνησε, έτσι και το Λευκάσιο θρήνησε τους δικούς του ανθρώπους.

Συγκεκριμένα θρήνησε τους: 

1. Γρηγόρη Αθανασούλια (ως Ζάππας, ήταν γνωστός στην Πατρινή κοινωνία)

2. Δήμητρα ή Δημητρούλα Θεοδώνη του Παναγιώτου, θείος και ανιψιά, σκοτώθηκαν στον βομβαρδισμό της Πάτρας που έγινε την ίδια μέρα της έναρξης του πολέμου 28η Οκτωβρίου 1940. Έμεναν στην οδό Τριών Ναυάρχων που δέχτηκε τις περισσότερες βόμβες.

3. Βασίλειος Ορφανός (Πατέρας του Αντρούτσου και του Νικολή). Σκοτώθηκε στην τρανή σκάλα της Παναγιάς το Ρέμα, περιεργαζόμενος εγκαταλελειμμένη Ιταλική χειρομβοβίδα, την οποία βρήκε στην κύτη του ρέματος. Τον φέρανε στο χωριό στο σπίτι του Νικολή. Θλίψη και πόνο σου προκαλούσε η φωνή του που ψέλλιζε μέχρι το πρωί που πέθανε, λέγοντας << Λαλά του Γιώργου, Λαλά του Γιώργου. >>. Δηλαδή παιχνίδι για τον εγγονό του Γιώργο, που ήταν γιος του Αντρούτσου. 

4. Παρθένιος Λουκόπουλος Αρχιμανδρίτης. Εκτελέστηκε από τους Γερμανούς  στο Ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων.

5. Γεωργία Σακελλαροπούλου, σύζυγος του Θανάση Σακελλαρόπουλου (Τσακαμπίκα). Τη σκότωσε ο γιος της Τζίμης, με περίστροφο που νόμιζε πως ήταν άδειο. Φόνος εξ αμελείας είπανε (Βλακείας θα έλεγα εγώ). Προφανώς δεν γνώριζε ότι τα άδεια όπλα σκοτώνουν! Πάντως αιτία του θανάτου της ήταν ο πόλεμος.

6. Σοφία Τσούνη, σύζυγος Γεωργίου Τσούνη. Εκτελέστηκε από τους Αντάρτες στον Φιλαίικο Αη Γιώργη. Το αίτιο της εκτελέσεώς της δεν το γνωρίζω, αλλά εκείνο που γνωρίζω είναι ότι, οι Γερμανοί είχαν επιτάξει το σπίτι τους στα Μαζέικα που μένανε. 

7. Ιωάννης Σταθακόπουλος γιος του Θανάση (Καρύπη) Σταθακόπουλου και της Σοφιάς. Ένα παιδί άκακο και απονήρευτο, στρατολογήθηκε βίαια από τον πρώτο του ξάδερφο Θεόδωρο Κουλούκη (Λαρή) την ίδια μέρα που στρατολόγησε και τους Γιώργη (Μπουρούτη) Μπερτσουκλή, Βασίλη Κιούση και Κώστα Δημήτρουλα (Καγιά). Οι άλλοι τρεις δραπέτευσαν από τους αντάρτες, ο Γιάννης όχι μόνο δεν δραπέτευσε αλλά ούτε και όταν δόθηκε αμνηστία κατά την εκκαθάριση της Πελοποννήσου από την ένατη μεραρχία δεν εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία, όπως έκανε ο ξάδερφός του Λαρής. Μαθεύτηκε πως πέθανε από κρυοπαγήματα κάπου στο Μαίναλο.

8. Κωνσταντίνος Δημήτρουλας (Γιαμαρέλος), τον σκότωσαν οι Γερμανοί στο ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων . Ήταν τότε τσοπάνης στο κοπάδι των προβάτων της Αγίας Λαύρας. 

Είχαμε και έναν ανάπηρο πολέμου, τον Γεώργιο Κατσή γιος του Αλέξη Κατσή (Μπαλατσιού). Ο Γιώργης τότε μικρό παιδί, γύρω στα εννιά με δέκα του χρόνια, βρέθηκε στα χέρια του (άγνωστο πως) ένα καψούλι από εμπρηστική βόμβα, προφανώς από αυτές που είχαν ρίξει οι Ιταλοί για να κάψουν του Φίλια, αλλά αντί να τις ρίξουν στου Φίλια τις έριξαν στο δικό μας δάσος, στο σημείο εκεί που είναι σήμερα η δεξαμενή νερού. Ευρισκόμενος στον πλάτανο της βρύσης, το περιεργαζότανε, άγνωστο πως εξερράγη και του θρυμμάτισε το δεξί του χέρι από τον καρπό και κάτω. Το συμβάν έγινε μπροστά στα μάτια των γυναικών που παίρνανε νερό από τη βρύση και των συνομήλίκων του, που παίζανε παραπέρα. Παίρνουν το παιδί και το πάνε στα Μαζέικα στους Γερμανούς, αυτοί ακρωτηρίασαν το χέρι και κράτησαν το παιδί μέχρι να επουλωθεί η πληγή. Όταν έφυγαν οι Γερμανοί και άνοιξαν τα Σχολεία, ο Γιώργης έγραφε με το αριστερό και ήταν ο καλύτερος καλλιγράφος και μαθητής.