Την ίδια μέρα της κηρύξεως του Ιταλο-Ελληνικού πολέμου, κι ενώ << τα ημέτερα Στρατεύματα αμύνονταν του Πάτριου εδάφους >> κατά το στρατιωτικό ανακοινωθέν, η Πάτρα δεχότανε τον πρώτο βομβαρδισμό από τα Ιταλικά Βομβαρδιστικά τύπου FIAΤ BR.20 CICOGNIA, της 116ης ομάδας των Πελαργών του 277ου Σμήνους της Ιταλικής Αεροπορίας (277ου Squadriglia, 116 Grupo), υπό την αρχηγία του Σμηνάρχου Κάρλο Πίνα.
Έπληξαν την πόλη από μεγάλο ύψος, σε μια επίθεση η οποία ξεκίνησε στις 9:45 το πρωί για να τελειώσει το μεσημέρι της ίδιας ημέρας. Τα θύματα, άμαχοι πολίτες, έφτασαν σύμφωνα με την εφημερίδα<<Σημερινή>>, της 28ης Οκτωβρίου 1940, τα 193, τα οποία αποτελούντο από 125 άνδρες, 43 γυναίκες και 25 παιδιά. Η εφημερίδα <<Καθημερινή>> της 29ης Οκτωβρίου 1940, πληροφορεί ότι << Ο υπερβολικός αριθμός των θυμάτων, οφείλεται εις το γεγονός ότι,ο άμαχος πληθυσμός παρέμεινε κατά την ώραν του βομβαρδισμού εις ακάλυπτους χώρους και δεν ετήρησε τα στοιχειώδη μέτρα αυτοπροστασίας, καταφεύγων κατά την διάρκεια του συναγερμού εις υπόγειους χώρους ή έστω ισόγειους των οικείων τους προχείρως διασκευαζομένους>>.
Τα όσα έγραψε η εφημερίδα Καθημερινή, αμφισβητήθηκαν από τον πατέρα μου. Λίγες μέρες μετά τον βομβαρδισμό βρέθηκε στην Πάτρα και έμαθε από διασωθέντες, ότι τα Ιταλικά αεροσκάφη, είχαν κατεβάσει Ελληνικές σημαίες για την παραπλάνηση της αντιαεροπορικής άμυνας της πόλης και τα αεροσκάφη δεν βομβάρδισαν την πόλη από μεγάλο ύψος αλλά από χαμηλά. Θα μου πεις, Δικτατορία Μεταξά ήταν τότε και υπήρχε λογοκρισία. Το κατανοώ!!, ας είναι.
Τις περισσότερες βόμβες δέχτηκε η περιοχή της οδού <<Τριών Ναυάρχων >> και πολλοί πίστεψαν τότε (πάντα κατά την εφημερίδα) ότι οι Ιταλοί πιλότοι θεώρησαν τα δέντρα, τα οποία βρίσκονταν τοποθετημένα σε διάταξη ανά δύο, για Ελληνικό στράτευμα.
Και αυτό δεν πρέπει να ευσταθεί, καθότι στην Πάτρα, έμεναν μόνιμα πάρα πολλοί Ιταλοί, μεταξύ των οποίων και πολλοί προσκείμενοι στο φασιστικό καθεστώς του Μουσολίνι, ήταν λοιπόν αδύνατο να μην γνώριζαν καλά την Πάτρα ώστε να περάσουν τα δέντρα για στρατιώτες. Ο βομβαρδισμός ήταν μια καθαρά δολοφονική ενέργεια του Μουσολίνι κατά αμάχων, για να καμφθεί το φρόνημα των Ελλήνων, συνέβη όμως το αντίθετο.
Ανάμεσα στα 193 θύματα ήταν και δύο συμπατριώτες μας Λευκάσιοι , ο Γρηγόρης Αθανασούλιας (Ζάππας) αδερφός της γιαγιάς μου Αρετής Θεοδώνη το γένος Αθανασούλια και η κόρη της και αδερφή του πατέρα μου, Δήμητρα (Δημητρούλα) Θεοδώνη, του Παναγιώτου και της Αρετής, μένανε στην οδό Τριών Ναυάρχων που δέχτηκε τις περισσότερες βόμβες, οι οποίες δεν τους σκότωσαν σε ακάλυπτους χώρους αλλά στην κουζίνα τους, παίρνοντας το πρωινό τους.
Ας είναι αιωνία η μνήμη τους .
No comments:
Post a Comment