Βιβλιαράκι της Γραμματικής

Το δεύτερο Αντάρτικο ήταν στο κορύφωμά του ( Χίλια Εννιακόσια Σαράντα Επτά). Τα Σχολεία κλεισμένα, ανταρτοκρατούμενη όλη η περιοχή. Στρατός τακτικός από καιρού εις καιρόν παρουσιαζότανε στα Μαζέικα. Στο Χωριό σπάνια ανέβαινε. Υπεύθυνος της Οργάνωσης ο Γεώργιος Αθαν. Κιούσης (Κοκοράκης). Το Σχολείο στη διάθεση της Οργάνωσης, ανοιχτό σχεδόν Μέρα Νύχτα. Εμείς τα παιδιά παίζαμε μιμούμενοι του μεγάλους. Μέσα στο Σχολείο τα βιβλία του Δάσκαλου σκορπισμένα εδώ κι εκεί, ποιος ενδιαφερότανε για δαύτα. Δεν ξέρω πως βρέθηκε στα χέρια μου , ένα βιβλιαράκι σε σχήμα τετραδίου με λίγα φύλλα, γύρω στα πενήντα, που είχε όλους τους κανόνες της γραμματικής. Μου φάνηκε πολύ χρήσιμο, γι` αυτό το μάζεψα το κράτησα στο σπίτι μας και το διάβαζα όταν και όποτε το θυμόμουν, γιατί που μυαλό τότε για διάβασμα. Το Φεβρουάριο του 1949 η Ενάτη Μεραρχία κάνει την εκκαθάριση της Πελοποννήσου και τα σχολεία άνοιξαν. Ήμουν για ένα Μήνα περίπου μαθητής της έκτης τάξης όταν ξαναχτύπησε η καμπάνα του σχολείου κι εμείς καμιά σαρανταριά παιδία το γεμίσαμε με τις φωνές μας και τα παιχνίδια μας . Ο Δάσκαλος συμμάζεψε τα ασυμμάζευτα , έβαλε κάποια τάξη και άρχισε το κανονικό μάθημα, πρωί και απόγευμα για να διδάξει την ύλη τουλάχιστον της σχολικής χρονιάς 1948-1949. Όλα τα παιδιά πηγαίναμε με το ταγάρι μας ειδικά υφασμένο στον αργαλειό από τις Μανάδες μας και ραμμένο έτσι ώστε να παίρνει τα βιβλία και τα τετράδια όρθια ,με ένα σχοινί και αυτό πλεγμένο από το ίδιο νήμα για να το περνάμε χιαστί στον ώμο μας. Μέσα σ` αυτό το ταγάρι-σάκα και με τα λιγοστά βιβλία και τετράδια μου πήρε τη θέση του και το βιβλίο που είχα μαζέψει από το σχολείο και ανήκε στη σχολική βιβλιοθήκη. Προνοητικός ,μεθοδικός ο Δάσκαλος δεν ξέρω είχε βάλει ανάμεσα στις σελίδες του τη σφραγίδα ( Δημοτικό Σχολείο Λευκασίου). Το μάθημα γινότανε κατά τάξεις. Όλα τα παιδιά μαζί στο σχολείο από την πρώτη μέχρι και την έκτη τάξη, αλλά όταν έκανε μάθημα με την πέμπτη και έκτη στις υπόλοιπες τάξεις έδινε εργασία για να μην τον απασχολούν, αυτός δεν καθότανε ποτέ στην έδρα αλλά περνοδιάβαινε στους διαδρόμους των θρανίων διόρθωνε αυτούς που έκαναν εργασία και παρέδιδε στους άλλους ή τους εξέταζε. Μία μέρα που έκανε μάθημα στην τρίτη και τετάρτη ,της πέμπτης και της έκτης δηλαδή εμάς μας είχε βάλλει να γράψουμε έκθεση. Εγώ γράφοντας την έκθεσή μου και επειδή ήμουνα αδύνατος στην ορθογραφία, θυμήθηκα το βιβλιαράκι, το έβγαλα από το ταγάρι μου το ακούμπησα στο θρανίο και το συμβουλευόμουνα στην ορθή γραφή των λέξεων. Ο Δάσκαλος περνώντας από δίπλα μου βλέπει το βιβλιαράκι, το πιάνει στα χέρια του ,το ανοίγει το φυλλομετράει και ανεβαίνει στην έδρα. Διακόπτει το μάθημα και λέει σε όλους τους μαθητές να τον προσέξουν και αρχίζει να μιλά για το σχολείο που έκλεισε λόγω του αντάρτικου, λέει για το ότι έγινε γραφείο της οργάνωσης, ότι πετάχτηκαν, σκίστηκαν, κάηκαν ή εκλάπησαν όλα σχεδόν τα βιβλία της σχολικής βιβλιοθήκης. Δεν παρέλειψε να αποδώσει και μέρος της ευθύνης για αυτή την καταστροφή και σε εμάς τους λεγόμενους μεγάλους. Εγώ όση ώρα μιλούσε ήμουν σαν χαμένος , η καρδιά μου κόντευε να σπάσει από τους παλμούς που είχε, δεν τέλειωνε το λόγο του λες και το έκανε επίτηδες να με βασανίζει σαδιστικά , είχα κοκκινίσει και μου φαινότανε πως από στιγμή σε στιγμή θα άνοιγε η Γης να με καταπιεί, τέλος ζήτησε από όλες τις τάξεις να πουν πως χαρακτηρίζονται εκείνοι που αρπάζουν πράγματα που δεν τους ανήκουν και όλο το σχολείο φώναξε κλέφτες. Τότε μου λέει να σηκωθώ όρθιος και δείχνοντάς με, με το δείχτη του χεριού του είπε Ιδού ο κλέφτης, πήρε αυτό το βιβλίο από τη σχολική βιβλιοθήκη και το είχε στο ταγάρι του. Εκείνη τη στιγμή δεν θυμάμαι αν ζούσα ή είχα πεθάνει από την ντροπή. Έχουν περάσει από τότε τόσα χρόνια και αυτή σκηνή δεν μπορεί να φύγει από το μυαλό μου. Ίσως να μου έκανε καλό αυτή η παραδειγματική αλλά πάρα πολύ αυστηρή τιμωρία για την ηλικία μου γιατί από τότε και λεφτά να βρω δεν θα τα αγγίξω. Το βιβλιαράκι αυτό της γραμματικής που το πήρα από το σχολείο απονήρευτα και με την έφεση που είχα για μάθηση έγινε η απαρχή της μετέπειτα διαμορφώσεως του χαρακτήρα μου.