Το δεύτερο αντάρτικο

Και εκεί που κυλούσε η ζωή ήρεμα και ο κάθε νοικοκύρης συγκέντρωσε ότι του είχε απομείνει από την κατοχή, να σου και ξεφυτρώνει το δεύτερο αντάρτικο (στην πραγματικότητα ο εμφύλιος). Πρωτοπόροι, στην Πελοπόννησο τουλάχιστον, οι Καλαβρυτινοί όπως πάντα, και το λέω αυτό γιατί και το πρώτο αντάρτικο, (η αντίσταση) ξεκίνησε από τα Καλάβρυτα, αλλά τότε ήταν ένας ξεσηκωμός του λάού για αντίσταση κατά του κατακτητή, ενώ αυτό το αντάρτικο ήταν κατά του αδερφού του Έλληνα. Χτυπήθηκαν τα αστυνομικά τμήματα της Στρέζοβας (Δάφνης) και των Μαζέικων (Κλειτορίας). Τα πρώτα θύματα ήταν χωροφύλακες των Μαζέικων που σκοτώθηκαν σε ενέδρα από τους αντάρτες του Δημοκρατικού πλέον στρατού στον Πριόληθο μετά το διάσελο και πάνω από το ομώνυμο χωριό. Τους φέρανε στα Μαζέικα, τους ξάπλωσαν στην εκκλησία , εκεί που είναι σήμερα πλατεία, μέχρις ότου τους μεταφέρουν στα Χωριά τους, έτσι μας δόθηκε η ευκαιρία να τους δούμε και εμείς. Μετά από αυτό το γεγονός έκλεισε το τμήμα των Μαζέικων και η περιοχή μας έγινε πλέον ανταρτοκρατούμενη. Αυτό κράτησε μέχρι το 1949 το Φεβρουάριο Μήνα που έγινε η εκκαθάριση της Πελοποννήσου από την ενάτη Μεραρχία του τακτικού στρατού. Στο διάστημα αυτών των δύο χρόνων 1947-1949 συνέβησαν πολλά γεγονότα που θεωρώ σκόπιμο να αναφέρω μερικά. Ξανά οργανώσεις, Φρουραρχεία, υπεύθυνοι κ.λ.π. με τη διαφορά ότι αυτή τη φορά όσοι ανακατεύθηκαν είχαν αριστερές τάσεις ή αριστερίζουσες ή είχαν διωχθεί και ταλαιπωρηθεί από τους αντίθετους μετά την απελευθέρωση. Έγιναν συλλήψεις, Λαϊκά Δικαστήρια, Εξορίες, Στρατόπεδα συγκέντρωσης. Στο Σιγούνι ήταν ένα από αυτά. Έγιναν και εκτελέσεις. Από το χωριό μας εκτελέσανε την γυναίκα του Γεωργίου Τσούνη, ως δοσίλογο, στον Φυλαίικο Αι Γιώργη. Σ' αυτό το αντάρτικο βγήκε και ένα παιδί από το χωριό μας, ο Θεόδωρος Κουλούκης ο επονομαζόμενος Λαρής, ο οποίος μετά την εκκαθάριση της Πελοποννήσου έγινε πρώτος μου εξάδελφος παίρνοντας για γυναίκα του την πρώτη μου ξαδέρφη, την Θεοδώρα Αθανασούλια. Ο Θοδωράκης λοιπόν εικοσάχρονο τότε παιδόπουλο ακολούθησε τους αντάρτες είτε για να εμπεδώσει την κοινοκτημοσύνη όπως έλεγαν οι διαφωτιστές του Κόμματος είτε να φάει ψωμί που και το πιθανότερων συνέβαινε, αναγκάζεται ή παροτρύνεται από τους αντάρτες να στρατολογήσει και άλλα παιδιά από το χωριό για να γίνουν πολλοί.

Μια μέρα πρωί θυμάμαι , φθάνει στο χωριό συνοδευόμενος και με άλλους συναγωνιστές του και παίρνει, τον πρώτο του ξάδερφο Γιάννη Σταθακόπουλο (Καρυπόγιαννη), τον Βασίλη τον Κιούση, τον Κώστα τον Δημήτρουλα(Καγιά), τον Κώστα Κιούση (Κοκκοράκη) και τον Γιώργη τον Μπετστουκλή(Μπουρούτη). Τα παιδιά ακολούθησαν τους αντάρτες χωρίς την θέλησή τους. Τα ακόλουθα μου τα εδιηγήθει ο Γιώργης ο Μπερστουκλής. Τους ανέβασαν στο Χελμό και τους είχαν υπό επιτήρηση. Φυσικό ήταν να προσπαθήσουν να δραπετεύσουν. Συνεννοήθηκαν λοιπόν οι τέσσερις αφήνοντας έξω της συνεννόησης τον Γιάννη Σταθακόπουλο (Καρύπη) και τούτο το έκαναν από φόβο μήπως και τους μαρτυρήσει στον Ξάδερφό του το Θοδωράκη Κουλούκη (Λαρή) και χάσουν όχι μόνον ότι σχεδίαζαν αλλά και την ζωή τους ενδεχομένως ακόμα. Ο Γιάννης ήταν ένα παιδί απονήρευτο και κατά κάποιον τρόπο χαμηλού δείκτη νοημοσύνης. Αφού ακολουθούσαν τους αντάρτες κανα δυό μήνες χωρίς να δώσουν καμιά υπόνοια για δραπέτευση και αφού διαπίστωσαν κάποια χαλάρωση της επιτήρησης το σκάνε και έρχονται και κρύβονται σε μια σπηλιά στου Καμαριού το μέρος με απόλυτη μυστικότητα και χωρίς να τους δει μάτι ανθρώπου. Πεινασμένοι, άπλυτοι και χωρίς ρούχα να αλλάξουν έπρεπε να έρθουν σε επαφή με κάποιον που να χρησιμοποιηθεί σαν σύνδεσμος με τους δικούς τους, αλλά και αυτό ήταν παράτολμο, γιατί γνώριζαν πολύ καλά ότι οι αντάρτες θα έρχονταν στο χωριό και θα συλλάμβαναν τους δικούς τους θα τους ανέκριναν, θα τους απειλούσαν για τη ζωή τους και για τα σπίτια τους, οπότε ήταν ενδεχόμενο κάποιος να σπάσει και να αποκαλυφθούν. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο τότε όλα ήταν χαμένα. Παίρνουν το ρίσκο λοιπόν να ανέβει στο Χωριό ο Κώστας ο Δημήτρουλας (Καγιάς). Τη νύχτα και με πολλές προφυλάξεις φθάνει στο Χωριό και δεν πάει στο σπίτι του πατέρα του αλλά στο σπίτι της θειας του της Κουφογιαννιάς αδερφής του πατέρα του. Μόλις τον αντίκρισαν τα έχασαν, έμειναν αποσβολωμένοι. Με την κουβέντα και την εξιστόρηση των γεγονότων πέρασε η νύχτα και άρχισε να φωτάει η ημέρα που επρόκειτο να φύγει, έτσι ανέβηκε στο ταβάνι του σπιτιού κι εκεί την πέρασε μέχρι το βράδυ. Παράλληλα ειδοποιηθεί ο πατέρας του να φέρει ψωμί, ρούχα και ότι άλλο είχε όχι μόνο για τον Κώστα αλλά και για τους άλλου τρεις, χωρίς να του πουν ούτε που βρίσκονται ούτε τι σκέπτονται να κάνουν. Το βράδυ με τον ίδιο τρόπο που ήρθε έφυγε φορτωμένος με φαΐ και ρούχα. Οι άλλοι κρυμμένοι στη σπηλιά ,γεμάτοι αγωνία για την καθυστέρησή του, γιατί το σχέδιο ήταν να γυρίσει το ίδιο βράδυ στην κρυψώνα τους περίμεναν. Μόλις ήρθε και τους είπε τα καθέκαστα ησύχασαν. Τον σύνδεσμο για την τροφοδοσία τους ανέλαβε ο Πανάγος ο Παππασημακόπουλος ( Παμάς) που διατηρούσε στανοτόπια με γιδοπρόβατα στην περιοχή του καμαριού που κρύβονταν τα παιδιά και δεν ήταν δυνατόν να τον υποψιαστούν ούτε οι αντάρτες αλλά ούτε και οι συγχωριανοί. Στη σπηλιά κάθισαν περίπου μια βδομάδα και ύστερα με χίλιες δύο προφυλάξεις και πάντα νύχτα φύγανε για τα Καλάβρυτα που είχε τακτικό στρατό και εντάχθηκαν στους ανταρτόπληκτους. Στη βδομάδα όμως που κρυβόντουσαν στη σπηλιά έφθασαν στο χωριό οι αντάρτες και τους ζητούσαν από τους δικούς τους. Μάλιστα απειλούσαν να κάψουν το σπίτι του Καγιά, θυμάμαι είχαν βγάλει έξω κάτι μπαούλα με ρουχισμό και τρόφιμα, αφού πείστηκαν ότι δεν γνώριζαν τίποτα για το που βρίσκονται, έφυγαν χωρίς να κάνουν κακό σε κανέναν. Ο Γιάννης Σταθακόπουλος (Καρύπης) που δεν συμμετείχε στην απόδραση, ακολούθησε τους αντάρτες μέχρι την εκκαθάριση της Πελοποννήσου από την 9η Μεραρχία. Τον Φεβρουάριο του 1949 δόθηκε αμνηστία στους αντάρτες που θα παραδίδονταν στο στρατό. Αυτός δεν παραδόθηκε όπως έκανε ο ξάδερφος του Θοδωράκης και μαθεύτηκε πως πέθανε κάπου στο Μέναλον από κρυοπαγήματα. Εκείνη τη χρονιά είχε ρίξει πάρα μα πάρα πολύ χιόνι, να φανταστείτε είχε βγει και σλόγκαν που έλεγε ότι τους αντάρτες της Πελοποννήσου τους έφαγε ο πάγος και ο Παπάγος που ήταν Αρχιστράτηγος και είχε δώσει την εντολή της εκκαθάρισης.

Κατά τον εμφύλιο είχαμε το μοναδικό θύμα από πλευράς ανταρτών. Το χωριό τα δύο τελευταία χρόνια ήταν ανταρτοκρατούμενο. Ο τακτικός στρατός από καιρού εις καιρόν εμφανιζόταν περαστικός. Οι μετακινήσεις στο χώρο που ήλεγχαν οι αντάρτες γινόντουσαν με
άδειες που εξέδιδαν οι ίδιοι. Ο αποκλεισμός μας εδημιούργησε προβλήματα. Εκείνο που μας έλειψε πέραν των άλλων αγαθών ήταν το αλάτι. Ο πατέρας μου με δύο άλλες κοπέλες, τη Γιώτα του Γιώργη του Κόλλια και τη Γιώτα του Θανάση Σακελλαρόπουλου (Τσαμένου) αποφασίζουν να πάνε στο Λεβίδι που ήταν στρατός για αλάτι. Εφοδιάζονται τις άδειες από τους αντάρτες για να περάσουν τα μπλόκα τους και τις πολιτικές τους ταυτότητες για να μπουν στο Λεβίδι. Φεύγοντας τις πολιτικές τους ταυτότητες οι κοπέλες τις έκρυψαν στο στηθόδεσμο τους και μόλις πέρασαν τους αντάρτες στη θέση τους βάλανε τις άδειες των ανταρτών. Κάνανε δυό μέρες να πάνε και να γυρίσουν, τη Μάνα μου την έπιασε αγωνία γιαυτό με παίρνει και βγαίνουμε έξω να πάμε προς το αλώνι της βρύσης μήπως και ακούσουμε ποδοβολητό μουλαριών για να ησυχάσει. Δεν προφθάσαμε να βγούμε στο φούρνο του Αρφάνη και τι βλέπουμε, ένα τσούρμο παιδιά συνοδευόμενα από αντάρτες να ανεβαίνουν το δρόμο από το σπίτι του Καψάλη προς τη Ράχη. Εκείνο το βράδυ είχε ένα φεγγάρι που έβλεπες και τη βελόνα. Ζαρώσαμε στο φράχτη του κήπου μας μέχρι που πέρασε και ο τελευταίος και τότε γυρίσαμε στο σπίτι από το φόβο μας. Η μάνα μου κάνοντας το σταυρό της είπε που τα πάνε αυτά τα παιδιά οι αθεόφοβοι. Εγώ τότε ήμουν 13ων ετών και ο αδερφός μου 14ων και αυτά που πέρασαν δεν ήταν μεγαλύτερα, έτσι από τότε και ύστερα κρυβόμαστε όταν ακούγαμε ότι έρχονται αντάρτες στο χωριό και καλά κάναμε γιατί μάθαμε αργότερα πως μας είχαν και εμάς στη λίστα μαζί με άλλα παιδιά του χωριού.

Διαδόθηκε ότι η 9η μεραρχία αποβιβάστηκε στην Πάτρα και άρχισε τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις. Λίγες μέρες πριν φθάσουν οι στρατιώτες της στο χωριό, μαζεύτηκαν περίπου τρεις χιλιάδες αντάρτες και απλώθηκαν από τον προφήτη Ηλία μέχρι την αγία Τριάδα για να δώσουν λέγανε την τελευταία μάχη με το στρατό. Τον πατέρα μου μαζί με τον Πανάγο Παπασημακόπουλο και άλλους χωριανούς τους κάλεσαν για να τους χρησιμοποιήσουν ως συνδέσμους. Ανεβοκατέβαιναν στη Λόφκα με τα μουλάρια τους πηγαίνοντας νερό και τρόφιμα. Τις τρεις αυτές ημέρες ο αδερφός μου ο Τάκης και αργότερα Παπατάκης κρυβότανε κάτω από ένα κρασοβάρελο στο κατόι. Αποτέλεσμα αυτής του της ταλαιπωρίας ήταν να πιαστούν τα πόδια του μέχρι σημείου να μην μπορεί να τα τεντώσει. Ευτυχώς που οι αντάρτες άλλαξαν γνώμη και έφυγαν προς την Αρκαδία. Εκεί τους βρήκε ο στρατός και τους πολέμησε στο Δρακοβούνι. Οι τελευταίοι αντάρτες είχαν δεν είχαν περάσει του Φίλια και στα πρώτα σπίτια του χωριού έμπαινε ο στρατός. Το στρατό ακολουθούσε από τα Καλάβρυτα και ο συμπατριώτης μας Τάκης Σκάρπας σαν βοηθός ιατρού, τον βρήκε ο πατέρας μου και τον έφερε στο σπίτι, βλέποντας το παιδί φώναξε έναν ιατρό ανθυπασπιστή ο οποίος του έκανε κάτι ενέσεις και συνήλθε. Ο στρατός ήρθε έξαφνα στο χάραμα της μέρας κι έτσι μας βρήκε όλους στον ύπνο. Δεν πείραξαν κανέναν ,ούτε ακόμα και αυτούς που είχαν μπλέξει με τις οργανώσεις των ανταρτών. Ο Γιώργης ο Κιούσης (Κοκκοράκης) που ήταν υπεύθυνος, από το φόβο του είχε κρυφτεί σε μια βατουλιά κοντά στου Αλέξη του Κατσή τη στέρνα. Εκεί τον βρήκε ο στρατό και τον έφερε στη Ράχη του Ντουβή. Ήταν κατακίτρινος από το κρύο και το φόβο του, παρενέβησαν οι μεγαλύτεροι στο στρατό λέγοντας ότι δεν είναι αντάρτης, αλλά αυτοί τον είχαν προτείνει για υπεύθυνο για να μην πάθει τίποτα το χωριό από τους αντάρτες. Έτσι όχι μόνον δεν τον πείραξαν αλλά τον πήραν μαζί τους μέχρι το Δρακοβούνι και τον άφησαν ελεύθερο. Τα δυό χρόνια που οι αντάρτες ήλεγχαν την περιοχή μας είναι γεγονός ότι περάσαμε πολλά. Πέρα από τον αποκλεισμό μας ζούσαμε με το φόβο. Μαθαίναμε ότι με συνοπτικές διαδικασίες τα ανταρτοδικεία συνεδρίαζαν και έβγαζαν καταδικαστικές αποφάσεις. Για να γλυτώσεις έπρεπε να δείξεις πλήρη υποταγή στις διαταγές τους. Ο πατέρας μου καίτοι ήταν αντίθετος της ιδεολογίας τους για χατίρι της οικογένειας ουδέποτε εναντιώθηκε σε ότι του ανέθεταν. Πάντα τον χρησιμοποιούσαν για σύνδεσμο ή μεταφορέα με το μουλάρι μας. Μας έλεγε, τις μέρες που οι αντάρτες ήταν στον Προφήτη Ηλία και Αγια Τριάδα τον είχαν μαζί τους, για να κοιμηθούν κάποιοι καπετάνιοι τον διέταξαν να χτυπήσει πόρτες ν' ανοίξουν. Πήγαν στα σπίτια των αδελφών Θανάση και Γιώργη Κόλλια και του είπαν να χτυπήσει τις πόρτες τους, Ο πατέρας μου γνωρίζοντας ότι ενδεχόμενα μέσα στα σπίτια να κοιμούνται τα κορίτσια τους που σημειωτέον ήταν σε ηλικία παντρειάς προσπάθησε να τους αποτρέψει, τότε ο καπετάνιος έβγαλε το περίστροφο του και τον απείλησε ότι θα τον σκοτώσει, επιστρατεύοντας το θάρρος του, τους εξήγησε ότι μέσα υπάρχουν κορίτσια της παντρειάς και δεν θα ήταν σωστό να κοιμηθούν εκεί, με αυτή την εξήγηση που τους έδωσε τον διώξανε. Με την απελευθέρωση από τους αντάρτες, έτσι τουλάχιστον την νοιώσαμε εμείς , οι ανταρτόπληκτοι που είχαν κλειστεί στα Καλάβρυτα γύρισαν στα χωριά τους σαν Μάιδες οπλισμένοι με σκοπό να κυνηγήσουν τους αντάρτες εκείνους που δεν παραδόθηκαν με την αμνηστία. Αμέσως μετά την εμπέδωση της ειρήνης και της τάξης στην περιφέρεια, άνοιξαν τα σχολεία και η ζωή άρχισε να κυλάει κανονικά χωρίς προβλήματα και φόβους. Βέβαια και σε αυτή την αλλαγή σκηνικού δεν έπαψαν τα παρατράγουδα, οι μικρότητες και αντεκδικήσεις. Οι Χωροφύλακες στηριζόμενοι στις πληροφορίες άσχετων ανθρώπων (Μπακάλη, Καφετζή, Χασάπη κ.λ.π.) χώρισαν τους ανθρώπους σε δεξιούς και αριστερούς, σε εθνικόφρονες και μη. Έτσι σχηματίστηκαν φάκελοι για τον καθένα ανάλογα με τη συμπάθεια ή την αντιπάθεια του πληροφοριοδότη. Από τους φακέλους αυτούς βγαίνανε τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων που ακολουθούσαν τον κάθε πολίτη στην μετέπειτα ζωή του. Κακό κάκιστο πράγμα αλλά πέρα για πέρα αληθινό.

Παρά το γεγονός ότι προηγούμενα έχω γράψει πως δεν θα ασχοληθώ με ανάλυση των διαδραματισθέντων, τόσο στο πρώτο όσο και στο δεύτερο αντάρτικο, αλλά θα αρκεστώ στην απλή περιγραφή των γεγονότων όπως τα είδε και τα έζησε το μάτι ενός μικρού παιδιού. Δεν μπορώ να αποφύγω τον πειρασμό να μην καταθέσω τις μετέπειτα διαμορφωμένες απόψεις μου, που προέκυψαν ύστερα από μελέτη βιβλίων γραμμένων από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές της ανώμαλης εκείνης εποχής. Η σύσταση του ΕΑΜ (Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο) έγινε από πυρήνες του ΚΚΕ με προβαλλόμενο σκοπό την αντίσταση κατά του Κατακτητή.

Ποιανού Έλληνα η καρδιά δεν θα φτερούγιζε και δεν θα γέμιζε από πατριωτική έξαρση στο άκουσμα της αντίστασης κατά του Γερμανού κατακτητή, που χωρίς καμιά αιτία ήρθε να υποδουλώσει τη χώρα εκείνη που δίδαξε σε ολόκληρο τον κόσμο, και στού ιδίους, τα ιδανικά της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας. Έτσι σφετερίσθηκαν τον πατριωτισμό των απλών ανθρώπων και ιδιαίτερα των νέων και τους ενέπλεξαν στο ΕΑΜ για αντίσταση κατά του κατακτητή αλλά και με απώτερο σκοπό και στόχο την ανάληψη της εξουσίας μετά την απελευθέρωση της Πατρίδας από τους κατακτητές. Τούτο από ένα μέρος ήταν φυσικό ,γιατί στην Ελλάδα πριν τον πόλεμο υπήρχε η Δικτατορία του Μεταξά από την οποία είχαν δεινοπαθήσει οι κομουνιστές και τους εδίδετο τώρα η ευκαιρία να εφαρμόσουν την ιδεολογία τους. Γιαυτόν ακριβώς τον λόγο δραστηριοποιήθηκαν έγκαιρα και πρόλαβαν τις άλλες αντιστασιακές ομάδες των άλλων πολιτικών χώρων , που άργησαν να δραστηριοποιηθούν , με αποτέλεσμα άλλες μεν να αυτοδιαλυθούν και άλλες να τις διαλύσει το ΕΑΜ.

Στην Επαρχία Καλαβρύτων, κατά τον Περικλή Ροδαλή, συγγραφέα του βιβλίου ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ 1941-1944 και στη σελ.29 γράφει.

" Στην επαρχία Καλαβρύτων υπήρχαν κάποιοι αδρανείς τότε πυρήνες του ΚΚΕ, που είχαν παραλύσει στα χρόνια της Δικτατορίας του Μεταξά. Ο πιο σημαντικός τέτοιος αδρανής πυρήνας ήταν στα Άνω Σουδενά( Άνω Λουσοί), πατρίδα του γιατρού Γιώργη Ανδριόπουλου, ενός από τα πολύ δυναμικά στελέχη του ΚΚΕ, που τον εκτέλεσαν οι Μπουραντάδες στο Γουδί στις 27|11|1943. Παλιοί κομουνιστές υπήρχαν και σε άλλα χωριά και ιδιαίτερα στα Μαζέικα(Κλειτορία). Εκεί ήρθε αμέσως μετά το τέλος του Αλβανικού Πολέμου ο καθηγητής φιλολογίας Αλέκος (Αλέξανδρος) Βουτσάνης από τα δραστήρια στελέχη του ΚΚΕ στο φοιτητικό χώρο. Τα Μαζέικα είχαν τότε το πιο δυναμικό Γυμνάσιο στην επαρχία το οποίο επηρέασε θετικά ο Αλέκος Βουρτσάνης."

Από αυτή την ομολογία προκύπτει ότι η σύσταση του ΕΑΜ έγινε από πυρήνες του ΚΚΕ. Ο απώτερος σκοπός του ΕΑΜ και κατ' επέκταση του ΚΚΕ, προκύπτει και από την πρώτη σύσκεψη που έκαναν στη σπηλιά στα Καστριά ,για τη συγκρότηση της πρώτης επαρχιακής επιτροπής στην επαρχία Καλαβρύτων. Στη σελ.44 ο ίδιος Ροδάκης γράφει.

"Στη σύσκεψη αυτή εκφράζεται και η πρώτη διαφωνία για το σκοπό της οργάνωσης. Ο Κ.Καραχάλιος, με βάση τις εντολές που πήρε από την Πάτρα, έκανε πολιτικές οργανώσεις και μάλιστα του ΕΑΜ.Ο Αλέκος Βουρτσάνης μιλούσε σαν ΚΚΕ. Είπε μάλιστα το εξής χαρακτηριστικό, όπως θυμάται ο Κ .Καραχάλιος "δεν είναι καιρός για αδράνεια αλλά για επανάσταση". Ο Καραχάλιος ξαφνιάστηκε. Τους είπε τις δυσκολίες που αντιμετώπιζαν τότε. Και συγκεκριμένα τους επέμεινε , ότι οι Ιταλοί έχουν δημιουργήσει δίκτυο συνεργατών που τους ενημερώνει για όλα. Σε κάθε χωριό οι Ιταλοί είχαν πιάσει κάποιον που τους έδινε πληροφορίες. Κατά συνέπεια οποιαδήποτε κίνησή μας θα έφτανε στους Ιταλούς. Και ο Αλέξανδρος Βουρτσάνης του απάντησε . "Άκουσε σύντροφε, τώρα οι χωρικοί πηγαίνουν στους Ιταλούς γιατί αυτοί είναι ισχυροί. Αν βγάλουμε ομάδα και χτυπήσει τους προδότες , αν
κρεμάσει το Σέρβο (ήταν διερμηνέας των Ιταλών στα Μαζέικα και κρατούσε τις επαφές με τους πληροφοριοδότες των χωριών), τότε οι χωρικοί δεν θα πηγαίνουν πληροφορίες στους Ιταλούς, αλλά θα έρχονται σε μας."
Ο Αλέξανδρος απαιτούσε να οργανωθεί και να βγει στο βουνό αντάρτικο. Να σημειωθεί ότι είχε φθάσει η φήμη για την έξοδο του Άρη Βελουχιώτη στη Ρούμελη. Ο Καραχάλιος επέμεινε στη γραμμή πού είχε πάρει από την Πάτρα, να δημιουργήσει πολιτικές οργανώσεις που θα στήριζαν μελλοντικά μια επαναστατική οργάνωση και τελικά επέβαλλε και στους άλλους τις απόψεις του".