Αρχή της θύμησης

Ο άνθρωπος γεννιέται τη στιγμή που ένα σπερματοζωάριο, από τα εκατομμύρια τέτοια, κατορθώνει και εισέρχεται στο ωάριο τυχαία ή ηθελημένα, πάντως η σύλληψη γίνεται και ένας νέος οργανισμός γεννιέται, αναπτύσσεται, και ύστερα από καθορισμένο χρόνο έρχεται στον κόσμο. Ένας τέτοιος οργανισμός είμαι κι εγώ, και μάλιστα πρέπει να γεννήθηκα τυχαία, γιατί μόλις ο αδερφός μου είχε δεν είχε κλείσει τους τρεις μήνες από τη γέννησή του που η Μάνα μου συνέλαβε εμένα. Είναι λοιπόν απολύτως βέβαιον ότι δεν το επεδίωξαν οι γονείς μου, αυτό δεν σημαίνει όμως ότι και δεν με καλοδέχτηκαν. Ο Πατέρας μου καμάρωνε που μέσα σε δυο χρόνια είχε δυο γιους, (ο αδερφός μου γεννήθηκε 11-2- 1934 κι εγώ 22-2-1935). Η Μάνα μου αναγκάζεται και κόβει το μητρικό γάλα από τον αδερφό μου, μεγαλώνοντάς τον με γάλα Βλάχας, όπως μας έλεγε, ενώ εγώ τη βύζαινα τρία ολόκληρα χρόνια.

Οι προοπτικές να μεγαλώσουμε ήσαν καλούτσικες μέχρι καλές μπορώ να πω, γιατί και οι δύο γονείς μου ήταν εργατικοί και φιλόπονοι, με όρεξη για δουλειά και όνειρα να κάνουν μια σωστή οικογένεια. Δυστυχώς όμως άλλα περίμεναν αυτοί και μαζί μ` αυτούς όλοι οι άλλοι γονείς των παιδιών της ηλικίας μου και άλλα η ζωή τους έφερε. Τους έφερε τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Το Ναζιστοφασιστικό πόλεμο του άξονα Ιταλίας -Γερμανίας εναντίον ολοκλήρου σχεδόν της Ανθρωπότητας και Φυσικά εναντίον και της Ελλάδας μας. Το 1940 που κηρύχτηκε ο Πόλεμος, (Ιταλία εναντίον Ελλάδας 28-10-1940) ήμουν μόλις πέντε ετών, πολύ μικρός για να έχω εμπειρίες πολεμικών συμβάντων ή γεγονότων. Υπάρχουν όμως μερικά στιγμιότυπα χαραγμένα τόσο έντονα στη μνήμη μου που είναι αδύνατον να τα διαγράψει ο πανδαμάτωρ χρόνος με το νερό της λησμονιάς. Τα στιγμιότυπα αυτά δεν είναι στην πρόθεσή μου να τα αναλύσω, ή να τα σχολιάσω ή και ακόμη να τα κριτικάρω, αλλά να τα καταγράψω, στη διαδρομή της συγγραφής αυτού του βιβλίου, όπως ακριβώς τα είδε και τα έζησε ένα μικρό παιδί, πέντε ως δεκατριών ετών, για να μείνουν σαν μαρτυρία στους επερχόμενους και να μην τα πάρω μαζί μου φεύγοντας από τούτον τον μάταιο κόσμο, όπως έκαναν τόσοι και τόσοι συμπατριώτες μου που είχαν τη δυνατότητα να καταγράψουν ελάχιστα από αυτά που συνέβησαν ή συνέβαιναν τις ταραγμένες εκείνες εποχές που ζούσαν.
Με τις όποιες ατέλειες, ενδεχομένως και υποκειμενικές εκτιμήσεις, εικόνες, και θύμησες της παιδικής μου ηλικίας περιόδου 1940-1949, ακολουθούν Γυμνασιακά χρόνια 1949-1954, χρόνια Στρατού 1955-1958, και η υπόλοιπη ζωή Ακαδημαϊκού πολίτη.