Ο ΠΑΤΕΡΑΣ
Πέρασαν της νιότης τα χρόνια,
στα μαλλιά πέσανε χιόνια.
Ρυτίδες το πρόσωπο αυλακώνουν,
στις πλάτες καμπούρα φορτώνουν.
Αργά η μνήμη αδυνατίζει.
Σοφία το μυαλό γεμίζει.
Τα παιδιά θέλει κοντά του,
το εγγόνι στην αγκαλιά του.
Καρπός του καρπού του,
ο γιος του γιου του.
Κι’ αν έχει και τ’ όνομά του.
Ε ! τότε χαρά της χαράς του.
No comments:
Post a Comment